اشکـت چکـیـد نم نم و باران لقـب گرفت           چـشم تو ابر و؛ آه تو تـوفـان لقـب گرفت

پـیـش از تـو سـر بـزیـر نـبـودنـد بـیـدها           بعـد از تو غنچه سر به گریبان لقب گرفت

بانــوی آب های جهان خانه ی تو نیست           ایـن گوشه ای که کلبۀ احزان لقب گرفت

بــــانو چــــقدردرد عـــلی را گـــریستی           بـا دیـده ای كه ابــر بهـاران لقـب گرفت

شش گوشه ی بهشت ضریح حسین توسـت            شش گوشه ای كه روضۀ رضوان لقب گرفت

آن شش هزاروششصد و اندی به جای خود            تنـها سـه آیـــه بــود که قرآن لقب گرفت

برخوان «یطعـمون »تو دائم نشسته دهر           این سوره هل اتی؛ علی الانسان لقب گرفت

از خانـۀ « لیذهـب عـنکم» طـلـوع كرد           نـوری که قلـب عـالـم امکـان لقب گرفت

پروانه سوخت پشت دری که..خدای من           ایـن بـــود آتشی که گـلستان لقب گرفت؟

بــانـو! فقط کلید شفاعت به دست تـوست           هر کس تو را نداشت پشیمان لقب گرفت

نــــامــوس خلـقـتـی كـــه مـیـان مـزارها           تنها مزار توست که «پنهان» لقب گرفت